سس

تصور می شود که غنی سازی مواد غذایی ممکن است راه قابل قبولی برای افزایش مصرف انرژی و مواد مغذی باشد.

غنی‌سازی غذا با درشت مغذی‌ها از طریق استفاده از سس پستو زر ماکارون و چاشنی‌ها، از جمله سس مایونز، سس گوجه‌فرنگی، توانست آشنایی و لذت غذا را برای جمعیت مسن‌تر افزایش دهد.

در مطالعه دیگری نشان داده شد که استفاده از سس همراه با وعده غذایی می تواند انرژی دریافتی پروتئین و چربی را در افراد مسن افزایش دهد بدون اینکه بر گرسنگی قبل از غذا، میل به خوردن یا لذت بعد از غذا تأثیر بگذارد.

آژانس استانداردهای غذایی توصیه می‌کند که غذاهای افراد مسن باید با سس‌های گوجه‌فرنگی یا سبزیجات سرو شود تا سس‌های خامه‌ای و کره‌ای که برای کاهش محتوای چربی مناسب نیستند، اما احتمالاً این برای مراقبت طولانی‌مدت مهم‌تر از سس است.

سس

محیط مراقبت حاد که در آن افزایش دریافت انرژی مهمترین عامل برای کمک به بهبودی در نظر گرفته می شود. هدف از این مطالعه تولید سس های قابل قبول با انرژی و طعم و مزه بالا برای سالمندان بستری در بیمارستان به منظور افزایش انرژی دریافتی آنها بود.

سس گوجه فرنگی (شاهد) با استفاده از گوجه فرنگی خرد شده، روغن زیتون، پیاز، سیر، نمک پخته شد. و گیاهان سپس سس گوجه فرنگی با کره، خامه دوبل، روغن آفتابگردان، پروتئین وی ایزوله (90 درصد پروتئین) و یا مالتودکسترین غنی شد که منجر به تولید سه نوع مختلف سس گوجه فرنگی با محتوای انرژی 619.23-728.01 کیلوژول 100 گرم و 1.6-2.8 درصد شد.

پروتئین، در مقایسه با شاهد در 188.28 کیلوژول 100 گرم و 1.5 درصد پروتئین. یک پانل حسی آموزش دیده دریافت که نمونه های تقویت شده به طور قابل توجهی تیره تر، گیاهی کمتر، ضخامت کمتر و ظاهر توده ای کمتری نسبت به شاهد و همچنین بوی قوی گوجه فرنگی دارند.

همچنین طعم شیرین‌تر، اسیدی و تلخی کمتری نسبت به شاهد داشتند (05/0P<). با توجه به طعم، آن ها طعم خامه ای تر و ژلاتینی کمتری را ارائه کردند و نسبت به گروه شاهد دارای طعم ژلاتینی کمتر، گسیختگی کمتر، پوشش دهی کمتر و احساس سوزش کمتری در دهان بودند.

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *